Διαβάστε ΕΔΩ το άρθρο του κ.Μανόλη Γιακουμάκη, (αναπληρωτή καθηγητής στο Τμήμα Πληροφορικής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών και διδάκτωρ Μηχανικός Υπολογιστών του ΕΜΠ).
Εμείς θα προσθέσουμε α) ότι μάλλον η κυβέρνηση "παγώνει το μετρό" γιατί αυτή έχει την ευθύνη να αποφασίσει και να επιλέξει μια από τις προτάσεις που προτείνει ο κ.Γιακουμάκης β) Κάποιοι "κάνουμε" κάτι. Πολίτες της Δυτικής Αθήνας έχουν συστήσει την Πρωτοβουλία ΜΕΤΡΟ ΔΥΤΙΚΑ στην οποία συμμετέχουν και μέλη του ΟΙΚΟ.ΠΟΛΙ.Σ. Χαϊδαρίου, έχουν ενημερώσει βουλευτές και δήμους, έχουν στείλει επιστολές στο ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ και στο Υπουργείο Υποδομών και συντονίζουν τον αγώνα τους.
Περισσότερα στο ΜΕΤΡΟ ΔΥΤΙΚΑ ΕΔΩ
----------
Η Siemens παγώνει το μετρό. Θα κάνουμε τίποτα;
Οι πολιτικοί πρέπει να γνωρίζουν ότι στην πολιτική κρίνεσαι πρώτα από τα έργα σου και στη συνέχεια από τις παραλείψεις σου. Και ότι, σχεδόν πάντα, όταν έρθει η ώρα της κρίσης δεν μπορείς να επανορθώσεις. Ένα παράδειγμα:
Είναι γνωστό – έχει ανακοινωθεί από αρμόδιους – ότι σήμερα στην Αθήνα υπάρχουν στο δίκτυο του μετρό, έτοιμες – κατασκευασμένες – σήραγγες και σταθμοί, που στοίχισαν πολλά εκατομμύρια ευρώ και που θα ανακούφιζαν χιλιάδες κόσμου που μετακινείται σε δύσκολες συνθήκες καθημερινά στο λεκανοπέδιο. Δεν αξιοποιούνται, όμως παραμένουν σε αχρησία. Ο λόγος είναι ότι για να χρησιμοποιηθούν πρέπει να επεκταθεί σε αυτές τις υποδομές το σύστημα έλεγχου της κίνησης, εργολαβία που έχει κατακυρωθεί στην εταιρεία Siemens. Όμως, οι αρμόδιοι δεν επιτρέπουν την υλοποίηση αυτής της εργολαβίας επειδή το όνομα της συγκεκριμένης εταιρείας εμπλέκεται σε μεγάλο πολιτικό, οικονομικό και ηθικό σκάνδαλο στη χώρα μας.
Η παραπάνω ευαισθησία κατά αρχάς είναι εύλογη, όπως επίσης είναι προφανές ότι ως χρονίζουσα πλέον στάση διαχείρισης του θέματος είναι αδιέξοδη και με μεγάλο δημόσιο κόστος. Είναι αδιέξοδη, γιατί δεν προσδιορίζει τρόπους εξόδου από τη στασιμότητα που δημιούργησε και έχει μεγάλο κόστος γιατί δημόσιες υποδομές υψηλού κόστους επένδυσης και μεγάλης κοινωνικής και οικονομικής σημασίας, μένουν αναξιοποίητες.
Και, βεβαίως, το ερώτημα είναι τι κάνουμε τώρα; Νομίζω ότι οι επιλογές είναι δυο.
Η πρώτη: η πολιτική ηγεσία θεωρεί ότι η συγκεκριμένη εταιρεία αθέτησε νόμους και αρχές της νομικής, πολιτικής και ηθικής τάξης της χώρας και, ως εκ τούτου, αποβάλλεται δια παντός από κάθε δημόσιο διαγωνισμό. Η δεύτερη: το δημόσιο προσφεύγει στη Δικαιοσύνη και ζητά την τιμωρία της συγκεκριμένης εταιρίας για ό,τι τις καταλογίζει και αναμένει από την Δικαιοσύνη να λάβει μέτρα. Εναλλακτική της δεύτερης επιλογής είναι η εξεύρεση συναινετικής λύσης μέσω διαιτησίας.
Εάν προτιμηθεί η πρώτη επιλογή, το Δημόσιο ταυτόχρονα με τη απόφαση του μεριμνά για τα επακόλουθα της απόφασης του, αντικαθιστώντας υπηρεσίες ή τεχνολογικά συστήματα που έχει προμηθευτεί από την εν λόγω εταιρεία με ισοδύναμα άλλου προμηθευτή. Επωμίζεται, δηλαδή, το κόστος αλλαγής. Εάν κάνει τη δεύτερη επιλογή, αφήνει να τρέχουν οι υφιστάμενες συμβάσεις συνεργασίας μέχρι τη δικαστική απόφαση, ενισχύοντας τους μηχανισμούς παρακολούθησης και εποπτείας των παρεχόμενων από την εταιρεία υπηρεσιών.
Δεν έχω αντίρρηση να επιλεγεί η όποια λύση, όμως ας επιλεγεί μια. Η μη λύση, μπορεί να παρέχει χώρο επίδειξης ευαισθησίας και υπεράσπισης της τιμής της πολιτικής, δημιουργεί όμως μεγάλο κόστος και, μάλιστα, σε μια εποχή που ενώ παρακαλούμε για επενδύσεις απαξιώνουμε ήδη υλοποιημένες. Μια στάση ιδιαίτερα γνωστή στο δημόσιο βίο της χώρας μας από την Ολυμπιάδα της Αθήνας του 2004 και μετά.
Είναι άξιο αναφοράς ότι στο ζήτημα δεν τοποθετείται καμιά πολιτική δύναμη, πιθανώς με τη σκέψη, «γιατί να εμπλακούμε σε μια υπόθεση από την οποία κάποιοι μπορεί να μας χρεώσουν ύποπτα κίνητρα»; Αν από τη μια πλευρά του λόφου είναι όμως η Siemens, από την άλλη είναι ο εργαζόμενος, ο πολίτης, οι δημόσιες υποδομές, οι επενδυμένοι δημόσιοι πόροι, το περιβάλλον της μεγαλούπολης. Πρόκειται, δηλαδή, για την ουσία της πολιτικής.
Ίσως η παραπάνω περίπτωση να αξίζει της προσοχής μας, γιατί είναι πιθανόν να αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα τρόπου άσκησης πολιτικής, ιδιαίτερα γνωστό μετά το 2004 στη χώρα μας. Η πολιτική που αναζητεί την ουσία στο προσωρινό επικοινωνιακό της μέρος, χωρίς να νοιάζεται για στόχους και αποτελέσματα. Η πολιτική που αναζητά την εθνική περηφάνια και την τιμή της πολιτικής στον βερμπαλισμό. Η πολιτική που αναβάλει τη λήψη αποφάσεων χάριν προσωπικών στρατηγικών. Η πολιτική που μας οδήγησε μέχρι εδώ.
*Ο Μανόλης Γιακουμάκης είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Πληροφορικής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου