Ο παραλιακός δρόμος από τον Σκαραμαγκά ως τα Μέγαρα είναι ο γραφικώτερος της πατρίδας μας….

[Αρχείο Γιάννη Ιγγλέση| Μετά τη Μονή Δαφνίου, στο ύψος της γέφυρας του τρένου (σήμερα)| Στο βάθος ο Σκαραμαγκάς και η Σαλαμίνα | Δεξιά το Ποικίλο Όρος, αριστερά το Αιγάλεω]

… H τοποθεσία του Δαφνιού, το πευκόφυτο δάσος κι οι λόφοι του ως το Σκαραμαγκά απαρτίζουν ένα σύνολο από τα ωραιότερα και τα ποικιλότερα της Αττικής κι ιδίως της Αθήνας. Κύριο χαρακτηριστικό της είναι η αρμονική σύνθεση, ο συνδυασμός ηρεμίας και γλυκύτητας, εσωτερικής γαλήνης κι αιθριότητας. Ποιος πέρασε από το Δαφνί και προχώρησε πεζός από την εκκλησιά ως τη θάλασσα και δεν αισθάνθηκε μια ηρεμία να κατακάθεται στην ψυχή του, μιαν απόκοσμη μουσική να γιομίζει όλη του την ύπαρξη; Κι είχαν απόλυτα δίκαιο ο αρχαίοι, όταν ονόμασαν το απαράμιλλο αυτό σύνολο βουνό και μαζί πλαγιά και δάσος, ως Κορυδαλλό…

… κι από την άλλη πλευρά η Αττική παρουσιάζεται θαυμαστή. Τ’ ακρογιάλι του Σκαραμαγκά ως την Ελευσίνα και πιο πέρα ως τα Μέγαρα με την απέναντι Σαλαμίνα κι  αυτό δίνει την εντύπωση μιας αιθέριας κι ονειρεμένης λιμνοθάλασσας, περικλεισμένης απ΄ όλες τις μεριές. Σ΄ όλον αυτό το χώρο η φύση ούτε μια στιγμή δεν μένει η ίδια. Η θάλασσα αναταράζεται, σουφρώνει, αγριεύει, ησυχάζει, για να γαληνέψει λίγο και φανεί σ΄ όλη της τη μαγεία. Υπάρχουν στιγμές μιας τέτοιας γαληνεμένης ησυχίας μέσα σ΄ αυτή τη θάλασσα, ώστε τα πάντα γύρω καθρεφτίζονται σαν ένας άλλος κόσμος βυθισμένος μέσα στα νερά. Ποιος θα μπορέσει ν΄  αποδόσει με λόγια τις αλλαγές κι αλλοιώσεις της θάλασσας αυτής, που απλώνεται σαν ένα τεράστιο σμαράγδι κι άλλοτε φαντάζει σαν κρινόσπαρτος κήπος; Ποιος θα τραγουδήσει αυτά τα χρώματα της αυγής ή του δειλινού; Άπειρες φορές περιδιάβασα αυτό τ’ ακρογιάλι και πάντοτε μου φαινόταν καινούργιο και παρθένο. Ο παραλιακός δρόμος από τον Σκαραμαγκά ως τα Μέγαρα είναι ο γραφικώτερος της πατρίδας μας….

Φάνης Μιχαλόπουλος, «ΤΟ ΑΤΤΙΚΟ ΥΠΑΙΘΡΟ ΚΑΙ ΤΟΠΙΟ», ΕΠΛ, 1940