[Η Φλώρα Ορφανουδάκη γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και απέκτησε τη δικηγορική ιδιότητα. Σπούδασε επίσης Φιλολογία στον τομέα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης. Έχει εκδώσει ποιητικές συλλογές.]
Ο ΟΙΚΟ.ΠΟΛΙ.Σ. για ένατη συνεχή χρονιά κάνει εκδηλώσεις και παρεμβάσεις με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης [για την περσινή χρονιά δείτε ΕΔΩ].
Για τη φετινή χρονιά επιλέξαμε να παρουσιάσουμε στο blog την ποιήτρια Φλώρα Ορφανουδάκη που είναι ενεργό μέλος του συλλόγου μας και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου.
"Πατήστε" ΕΔΩ για να δείτε ορισμένα από τα βιβλία της Φλώρας Ορφανουδάκη.
Παρουσιάζουμε ένα δείγμα από τα ποιήματά της, όπως δημοσιεύτηκαν στο ψηφιακό περιοδικό ΠΟΙΕΙΝ.
Χωρίς τέλος
Ψυχρά σαν σκέπτομαι
βλέπω την υπεροψία της σφαγής
και το πόδι του γάτου
αγκίστρι στην άσπρη μου
πλάτη
Νομίζω πως τα ρολόγια
λένε ψέματα
και πως αυτή η μόνιμη
κατεύθυνση του δείχτη
κρύβει το χασμουρητό
του χρόνου
Παρ’ όλα αυτά
ρίχνω την καρδιά μου
στ’ αζήτητα
Στρίβω το λαρύγγι της πόρτας
για να μη μας προδώσει
Κόκκινοι κάκτοι
οι σύντροφοι της μοναξιάς μας
Θυμάστε που σας έλεγα
για τη νυχτερινή παράσταση;
Το ακροατήριο πυκνό κι αργόσυρτο
σχημάτιζε κύκλους βραχνούς
με την ανάσα του
Είναι η εκδίκησή του
μάλλινη πεταλούδα
θρονιασμένη στη μιλιά μας…
Το βράδυ χθες
ήταν γεμάτο πατζούρια
και σφαλισμένα μάτια
Μονάχα το σχήμα της φθίσης
μας ξέφυγε…
(Το χαμένο Ίλιον, 1985)
ΤΟ ΓΛΥΚΟ ΤΟΥ ΚΟΥΤΑΛΙΟΥ
Από βιασύνη ίσως της φαντασίας
όσο ο επουράνιος κόσμος, πιο θρασύς,
θρονιάζεται στο μέσον της κάμαράς μου
ένα σμάρι πουλιά μετανάστες
στην αυλή μου βρίσκει απάγκειο
Μειλίχιος ο ήλιος επεμβαίνει στο σπίτι μου
Ποτίζω τις γλάστρες με δυόσμους και βασιλικούς·
τον καλοδέχονται. Μυρωδικά και γιασεμιά
γλιστρούν στα πόδια
Σερβίρω ό,τι καλλίτερο έχω
Ποτό από βύσσινο σε φυσητό γυαλί
με το φτερούγισμα αγγέλων
και φαντασία μες στο πιατάκι του γλυκού
που κινδυνεύει στην άκρη τραπεζιού
από βιασύνη…
Μια γαρυφαλλιά με τιμάει ανθίζοντας
(Δάνειος Έρως, 2007)
ΟΔΟΙΠΟΡΟΙ ΕΡΩΤΕΣ
Όμοια με τους προγονικούς θυμούς
σε ασύνορες χώρες και φυλές
τις τρυφερές μου λέξεις μάζευα
σαν πέταλα νεόκοπων λουλουδιών
πριν συληθούν οι οδοιπόροι έρωτες
Τώρα μες στα παζάρια των ιδεών
τον οβολό μου καταβάλλω
Μου καταργούν τη γλώσσα
Στα φύτρα του σταριού φωλιάζει η άνοιξη
Τα όνειρά μου αν συντριβούν
την ευθύνη δεν φέρετε
Διώχνω τον σκύλο• ίσως το ουρλιαχτό του
την ησυχία σας βλάπτει
Ποιήματα κατόρθωσε να οσμίζεται
αλλά και τις ομιλίες των πιο κοντινών του
σπιτιών διαβάζει
Ακόμα και τον σύζυγο που πονηρά
τριγύρω του κοιτάζει και ονειρεύεται
όργια… Δεν σας το έχει πει;
Όπως και πριν, τους γνώρισα όλους
καθώς ο ωκύπους Αχιλλεύς ξέφευγε από την Ιλιάδα
από μια τύχη λίγο ανάρμοστη
Δικάσαμε όσους έχτισαν την έρημο μέσα μας
Μια φτέρνα μας χώριζε από την αιωνιότητα
Ύστερα… Πέτα ένα ξεροκόμματο στο σκύλο,
μου λένε. Δεν ξεγελιέται με όνειρα η νύχτα
Καθώς τα όνειρα επελεκούσα
τα σύννεφα, την εμπορία των πιθήκων…
Τι ήθελα! Δεν με είδαν!
Την τύχη μου τώρα αντικρίζω
σε θάλαμο βροτών, σε ανάκλιντρα άλλα
Εξημερωμένη τίγρις η γλώσσα μου
παντού μ’ ακολουθεί….
(Δάνειος Έρως, 2007)
ΘΙΑΣΩΤΕΣ ΚΙΝΔΥΝΩΝ
Σαν το παιδί που δεν μπόρεσε να γεννηθεί
ή σαν τη μήτρα της μάνας που δέχτηκε
κοίτη να γίνει και τροφός του
το βαθύσκιωτο κορμί της ψυχής μας
Θιασώτες κινδύνων
γεννάμε γράφουμε μοιρολογάμε
όμοιοι με τους γεννήτορές μας
Η δική μας αρχέγονη φωτιά
κατοικούσε εδώ αιώνες πριν
μάθουμε να σωζόμαστε με τη γραφή
να τριγυρνάμε μεταξύ ουρανού και γης
σήμερα ένα δέντρο να δικαιώσουμε
ύστερα ένα λαό, τη ζωή μας την ίδια
Των ελευθέρων η φωνή αν είμαστε
στη μνήμη διατηρώντας τη λέξη
ως ελάχιστη πατρίδα
σε τούτο το παρόν απελπιστικά μόνοι
πώς να διασώσουμε τις γραφές…
Την αγωνία των λαών πώς να υπηρετήσουμε…
Χειμαζόμενοι οι ποιητές
και τα έργα των άλλων
κεφάλια γυμνά οραμάτων
Τώρα που οι ύμνοι απευθύνονται σε άλλους θεούς,
χλωρίδα και πανίδα υπό διωγμόν,
και οι εσπέρες γεμίζουν
από το θόρυβο μαχών
φροντίζουμε ό,τι πιο ανθηρό
υπάρχει στη μνήμη
όπως βοσκοί να θρέφουν ζωντανά κοπάδια
αγρότες να σπέρνουν σπόρους υγιείς
αφέντρα να είναι η ζωή…
Γοργά ο λιθοξόος χρόνος
μας βεβαιώνει τις σφαγές
Με τις φλέβες μας ανοιχτές να χαίνουν
και τα παιδιά περίτρανα ωραία
δαφνοστεφή να μπαινοβγαίνουν στην άβυσσο
σαν σε ωχρό αντιφέγγισμα της εποχής
αντέξαμε τις απώλειες,
βασιλείς σε κουρσεμένα κεφάλια…
(Δάνειος Έρως, 2007)
Η αγυρτεία των στίχων
Θα πεις, η ομορφιά δε στέρεψε
Ο λυρισμός αναβλύζει
απ’ τα τραγούδια μας, τις μάχες
που δίνουμε, το μόχθο της κάθε μέρας
αναίτια
ρημάζει τις φλέβες μας η ποίηση
ερήμην της θέλησης
κι ο κίνδυνος μέγας, μην πνιγούμε
στους τελευταίους στίχους
σαν παιδιά άμαθοι
(Η αντιλόπη της αίσθησης, 1997)
Φαντασίωση σε ήπιους τρόπους
Απουσιάζω απ’ το μέλλον σου
κι ακούω στο όνομα Φλώρα
Κοιμάμαι κάθε βράδυ στο ίδιο κρεβάτι
Σ’ αναζητώ;
Είναι η μοίρα
Και η φαντασία
Αξίζουν τον κίνδυνο;
Η ζωή μας στο μηχανοστάσιο του ονείρου
Θυμάσαι που μ’ αγαπούσες;
Θυμάσαι που δεν μ’ αγαπούσες;
Ύστερα το παρόν γίνεται φωτοβολίδα
(Η αντιλόπη της αίσθησης, 1997)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου