H δωδεκάχρονη Severn Suzuki μιλάει στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη το 1992, στο Ρίο της Βραζιλίας. Την άκουσε κανείς?

Είμαι εδώ για να μιλήσω εκ μέρους των γενεών που θα έρθουν. Είμαι εδώ για να μιλήσω εκ μέρους των παιδιών που πεινούν και το φωνάζουν, αλλά δεν ακούει κανείς. Είμαι εδώ για να μιλήσω για τ’αμέτρητα ζώα που χάνονται, γιατί δεν έχουν πού να κρυφτούν. Φοβάμαι να βγώ στον ήλιο, γιατί το όζον δεν μας προστατεύει πια. Φοβάμαι ν’ αναπνεύσω, γιατί δεν ξέρω τί χημικά υπάρχουν στον αέρα. Κάποτε πήγαινα για ψάρεμα στην πατρίδα μου, το Βανκούβερ, ώσπου πριν από λίγα χρόνια έπιασα ψάρια γεμάτα καρκίνο. Καθημερινά μαθαίνω ότι ζώα και φυτά εξαφανίζονται για πάντα. Έχω ονειρευτεί να δω παράξενα είδη ζώων και πουλιών, αλλά αναρωτιέμαι αν θα υπάρχουν για να τα δουν και τα παιδιά μου. Εσείς αναρωτηθήκατε το ίδιο όταν ήσασταν παιδιά; Όλ’αυτά γίνονται μπροστά στα μάτια μας, ενώ εμείς κάνουμε σαν να έχουμε όσο χρόνο θέλουμε ή σαν να έχουμε όλες τις λύσεις έτοιμες στα χέρια μας.
Εγώ είμαι παιδί - δεν έχω λύσεις. Εσείς δεν μπορείτε να κάνετε το όζον όπως ήταν παλιά. Δεν ξέρετε πώς να φέρετε πίσω τα ζώα που εξαφανίζονται - το σολωμό σ’ένα μολυσμένο ποτάμι... Δεν μπορείτε να φέρετε πίσω τα δάση που κάποτε μεγάλωναν, ενώ τώρα έχουν γίνει έρημοι... Αφού δεν γνωρίζετε λοιπόν πώς να θεραπεύσετε τη φύση, τότε γιατί την καταστρέφετε;
Εδώ, ίσως είστε αντιπρόσωποι κρατών, επιχειρηματίες, διοργανωτές και πολιτικοί. Όμως εσείς οι ίδιοι, οι οικογένειές σας, οι γονείς και οι πρόγονοί σας είναι κάποιων τα παιδιά. Είμαι παιδί, αλλά γνωρίζω ότι είμαι μέλος μιας μεγάλης οικογένειας, με 5 δισεκατομύρια μέλη, με 30 δισεκατομύρια διαφορετικά είδη, και κανένα σύνορο ούτε καμιά κυβέρνηση μπορεί να το αλλάξει αυτό. Εύχομαι μόνο να είμασταν ενωμένοι προς έναν κοινό σκοπό...
Δεν με τυφλώνει ο θυμός, ούτε διστάζω από φόβο να πω σ’όλο τον κόσμο πώς αισθάνομαι. Στη χώρα μου παράγουμε τόσα σκουπίδια! Αγοράζουμε και πετάμε, αγοράζουμε και πετάμε! Εμείς, οι χώρες του Βορρά, αρνούμαστε να μοιραστόυμε με τους φτωχότερους, ακόμη κι όταν έχουμε πάρα πολλά, αρνούμαστε να δώσουμε λίγα από τα πλούτη μας. Στον Καναδά είμαστε προνομιούχοι, με στέγη, πολύ φαγητό και νερό, ποδήλατα, ρολόγια, υπολογιστές και τηλεοράσεις. Θα χρειαζόμουν 2 μέρες για να σας διαβάσω τη λίστα των αγαθών μας. Μόλις προχθές όμως, εδώ στη Βραζιλία, σοκαριστήκαμε όταν χρειάστηκε να περάσουμε λίγο χρόνο με τα παιδιά που ζουν στο δρόμο. Να τί μας είπε ένα: « Αν ήμουν πλούσιος, θα έδινα σ’όλα τα παιδιά του δρόμου φαγητό, στέγη, αγάπη και στοργή». Αν ένα παιδί του δρόμου, που δεν έχει τίποτε, είναι πρόθυμο να μοιραστεί, τότε γιατί εμείς, που έχουμε τα πάντα, είμαστε ακόμη τόσο αχόρταγοι; Δεν μπορώ να πάψω να σκέφτομαι ότι κι αυτά είναι παιδιά, σαν κι εμένα. Και έχει σημασία πού γεννιέσαι, γιατί θα μπορούσα κι εγώ να ζω στις φαβέλες του Ρίο ή να πεθαίνω από πείνα στη Σομαλία ή από σφαίρα στη Μ. Ανατολή, ή να ζητιανεύω στην Ινδία.
Εγώ είμαι παιδί, κι όμως γνωρίζω πως, αν όλα τα χρήματα που δίνονται σ’έναν πόλεμο δίνονταν για να βρούμε τις λύσεις για τα προβλήματα του περιβάλλοντος ή για να σταματήσει η φτώχεια, ο κόσμος αυτός θα ήταν πολύ όμορφος!
Από το Νηπιαγωγείο μας μαθαίνετε πώς να συμπεριφερόμαστε - να μη μαλώνουμε, να προσπαθούμε να βρίσκουμε λύσεις, να σεβόμαστε τους άλλους, να διατηρούμε το χώρο μας καθαρό, να μήν πληγώνουμε άλλα πλάσματα, να μην είμαστε άπληστοι. Όμως εσείς, γιατί τα κάνετε όλ’αυτά;
Μην ξεχνάτε γιατί παίρνετε μέρος στα συνέδρια αυτά, για ποιούς τα κάνετε ολ’αυτά - τα κάνετε για τα παιδιά σας. Εσείς αποφασίζετε σε τί κόσμο θα μεγαλώσουμε. Οι γονείς θα πρέπει να παρηγορούν τα παιδιά τους λέγοντάς τους: « Μην ανησυχείς-όλα θα πάνε καλά... Δεν είναι το τέλος του κόσμου... κάνουμε ό,τι μπορούμε...». Όμως φοβάμαι ότι δεν μπορούν.
Άραγε, είμαστε μέσα στις προτεραιότητές σας; Ο μπαμπάς μου μου λέει πάντα: « Είσαι ό,τι κάνεις, όχι ό,τι λές». Ε λοιπόν, αυτά που κάνετε με κάνουν και κλαίω τις νύχτες. Εσείς οι μεγάλοι λέτε ότι μας αγαπάτε όμως, σας προκαλώ, κάντε τα λόγια σας πράξη!