[Από το αρχείο του Ανδρέα Μηλιώνη: Χάρτης του 1942. Διακρίνεται μεταξύ των άλλων και το χωριό Στεφάνι, πάνω από τα σημερινά Νεόκτιστα Ασπροπύργου, μέσα στη χαράδρα που έχουμε ανακαλύψει τον ερειπωμένο οικισμό]
...Πολλάς ημέρας χρειάζεσθε για να εξερευνήσετε το εσωτερικόν του Αιγάλεω, όπου εις κορυφάς των βουνών του και εις άλλα σημεία παρατηρούνται λείψανα αρχαίας οχυρώσεως. Περιηγηταί και εκδρομείς σπανιώτατα τον ανεβαίνουν, αλλά ούτε οι κυνηγοί τον αγαπούν. Είνε το ησυχότερον αττικόν όρος και αν θέλετε να χαρήτε πλήρη ορεινήν ερημίαν, πλησίον των Αθηνών, σας την παρέχει ο Αιγάλεως, ευχάριστον. Εκεί δε βλέπετε τα μεγαλήτερα φίδια της Αττικής, τας μεγαλητέρας χελώνας και τους μεγαλητέρους γυπαετούς...
...Περίπου δεν υπάρχει κορυφή των βουνών του Αιγάλεω χωρίς ίχνη αρχαίας οχυρώσεως…
…Ολίγη επομένως η ρυτινοσυλλογή και κατά το πλείστον αι περιφέρειαί του ενοικιάζονται ως βοσκαί δια πρόβατα και γίδια. Ταύτα παραμένουν το χειμώνα, ότε όλοι οι βουνοί και η λαγκαδιές του όρους ανήκουν εις τον ποιμενικόν κόσμον…
Διαβάστε ολόκληρη την περιγραφή του Δημήτρη Χατζόπουλου (Πεζοπόρου, ΜΠΟΕΜ), δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ (1922) και επεξηγήσεις από το Κώστα Φωτεινάκη ΕΔΩ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου