Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου: "Η αγέλη της πόλης"

[Αν σας θυμίζει κάτι η φωτογραφία, γράψτε ένα σχόλιο]

Το πλήθος το πολύβουο, η ασχήμια κι η ομορφιά της πόλης. Ατιθάσευτο ξεχειλίζει τα πεζοδρόμια, τους δρόμους όπου απειθάρχητα κυλούν τα αυτοκίνητα. Χαζεύει τις πολύχρωμες βιτρίνες, μπαινοβγαίνει στα μαγαζιά, πάντα βιαστικό, συχνά φορτωμένο, πάντα σκεφτικό κι αδιάφορο στη ζητιανιά που σέρνεται στα πεζοδρόμια σπάνια ευτυχισμένο. Το πλήθος, η αγέλη της πόλης. Μια κραυγή αρκεί να ξυπνήσει το ένστικτο, να ξεσκεπάσει τον πανικό που φωλιάζει στην καρδιά, μια κραυγή κι ορμούν τυφλά στον όλεθρο, ποδοπατώντας ο ένας τον άλλο στα γήπεδα.

Η ατομικότητα. Πού κρύβεται η ατομικότητα στο πλήθος; Μάταια ντυνόμαστε και στολιζόμαστε, φτιασιδωνόμαστε για να ξεχωρίσουμε. Στο βάθος θέλουμε να μοιάζουμε. Αλίμονο σ’ όποιον ξεφεύγει απ’ τους κανόνες. Θεά η μόδα. Φυλές ενδυματολογικές καθορίζουν την ένταξή μας σε κανόνες συμπεριφοράς. Η κυριαρχία του Προκρούστη. Αλίμονο στον ψηλό ή τον κοντό, τον πανέμορφο ή τον κακάσχημο, τον άγιο ή τον εγκληματία, τον ξεχωριστό. Αρκεί να επιπλέεις στη μετριότητα όπως τα σκουπίδια στα λαδωμένα βουρκόνερα του λιμανιού. Ποτέ μην ξεπηδάς πάνω απ’ τη στάθμη του βούρκου. Είναι επικίνδυνο ν’ ανακατεύεις τα νερά. Πόσο καλοί είναι όλοι μαζί σου όταν δεν διαφέρεις! Αρκεί να συμβαδίζεις στο σκοπό των τυμπάνων τους. Η αγέλη πρέπει να επιζήσει. Είναι απρόσωπη και άψυχη, σα μηχανή που αλίμονο κανείς στ’ αλήθεια δεν πατά τα κουμπιά. Υποδύεται τη φιλανθρωπία, προσκυνά τους οιωνοσκόπους, ξεπουλά τ’ απόρρητα της ζωής του, ατιμάζεται στ’ όνομα της προστασίας της οικογενειακής τιμής, εμπιστεύεται όποιον απατεώνα πουλά την ελπίδα χωρίς να λογαριάζει το αντίτιμο, την ώρα που για ένα μέτρο φράχτη θα σκότωνε το γείτονα. Δεν είναι μεμονωμένες περιπτώσεις. Το πλήθος υπακούει σε φυσικούς νόμους. Μάταια μελετούν και τσακώνονται οι κοινωνιολόγοι. Το πλήθος πλέει με τους νόμους του σύμπαντος.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου - ΕΔΩ