[Κώστας Βάρναλης, έργο του Χαϊδαριώτη φωτογράφου +Παναγιώτη Μήλιου]
Ο ποιητής Κώστας Βάρναλης είχε επισκεφτεί το Ψυχιατρείο ΔΡΟΜΟΚΑΪΤΕΙΟ και είχε συναντήσει τον μεγάλο λογοτέχνη Γιώργο Βιζυηνό που νοσηλευόταν εκεί. Ο Βάρναλης είχε δημοσιεύσει άρθρα του από τις συναντήσεις με το Γιώργο Βιζυηνό, είχε παρουσιάσει και σχολιάσει το ποίημα του Βιζυηνού «Στίχοι γραμμένοι στο φρενοκομείο».
Ο Βάρναλης είχε γράψει και ένα άρθρο για το Δαφνί, την Ιερά Οδό και είχε περιγράψει μια Μεγάλη Παρασκευή με τους "τρελούς" του Ψυχιατρείου στο Δαφνί. [παρουσιάστηκε το Ιστορικό Λεύκωμα του Κώστα Φωτεινάκη "ΧΑΪΔΑΡΙ - τόπος και άνθρωποι", 2007]
Με αφορμή την πρόσφατη έκδοση (2015) του βιβλίου του Κώστα Βάρναλη "Άπαντα τα ποιητικά 1904-1975" ο Κώστας Βούλγαρης δημοσίευσε μια κριτική παρουσίαση της έκδοσης στην ΑΥΓΗ. Η κριτική αυτή του κ.Βούλγαρη ήταν η αφορμή να σταλεί στην εφημερίδα μια επιστολή από την κα Ρούλα Αλαβέρα με την οποία περιγράφεται μια συνάντηση του συγγραφέα και δημοσιογράφου σύζυγό της με τον Κώστα Βάρναλη έξω από το ΚΕΒΟΠ στο Χαϊδάρι.
Σας παρουσιάζουμε την επιστολή χωρίς σχόλια:
Στιγμές χειραφέτησης
από τον Κώστα Βάρναλη
αληθινό γεγονός
Στη δεκαετία του 1950 ο Τηλέμαχος Αλαβέρας υπηρετούσε την θητεία του στο ΚΕΒΟΠ, στην Αθήνα. Νέος λογοτέχνης τότε, είχε πληροφορηθεί ότι σε καφενέ - ταβερνείο στην περιοχή ΚΕΒΟΠ σύχναζε ο Κώστας Βάρναλης. Πήγε λοιπόν, ντροπαλός, στήθηκε στην άκρη της εισόδου, ακούμπησε, ψηλόλιγνο παλληκάρι όπως ήταν, και χάζευε τον Βάρναλη να παίζει τάβλι ή χαρτιά. Ο Βάρναλης καθόταν με την πλάτη στην πόρτα όπου στεκόταν ο νεαρός. Δεν τον είδε, δεν τον είδε καν. Ο νεαρός στημένος εκεί, ακίνητος, κι η πλάτη τού Βάρναλη να κινείται ανάλογα με τη μουσική του παιχνιδιού. Δεν τον είδε. Ο συνεσταλμένος νεαρός, και πάντα του θαυμαστής του Βάρναλη, ακίνητος. (Ειρήσθω εν παρόδω, ότι όλοι οι εξ Ανατολικής Ρωμυλίας ζούσαν με τη σκοτεινή ελευθερία του Βιζυηνού και τη φωτεινή ελευθερία του Βάρναλη, μέσα στις ταλαιπωρίες τους κρεμόντουσαν από αυτούς τους δύο αγίους τους, δικούς τους αγίους. Τους άκουγα συχνά πυκνά τους συγγενείς Ρωμυλιώτες, έ και λίγο βαριόμουνα - τώρα καταλαβαίνω και, το κυριότερο, συναισθάνομαι, τι να πεις, αχ, κύριε Βούλγαρη, η χειραφέτηση θέλει τον χρόνο της).
Ξαφνικά, χωρίς καν να γυρίσει ο Βάρναλης, απλώνει το αριστερό σα φτερό αγγέλου χέρι του και κάνει σήμα στον Τηλέμαχο.
- «Πατριωτάκι, έλα κάθισε δίπλα μου να μου φέρεις γούρι».
Το πατριωτάκι, σαστισμένο, κάθισε δίπλα στον Βάρναλη, που τον κοίταξε μέσα από το βάθος των ματιών του, με τα γυαλιά κατεβασμένα στη μύτη.
- «Κάτσε, θα τα πούμε μόλις τελειώσω».
Εννοούσε ότι μόλις κερδίσει, και προχώρησε στο παιχνίδι (εννοείται ότι κέρδισε).
Στη συνέχεια τον κέρασε μεζεδάκι, τα είπαν, τον ρώτησε για συγκεκριμένα πράγματα των ανθρώπων που ερχόντουσαν ως πρόσφυγες ή μετανάστες από Φιλιππούπολη (σημερινό Πλότβιφ), Στενίμαχο, Βάρνα. Ένα ελληνικό τρίγωνο. Οι γύρω τους πείραζαν θαυμαστικά τον κύριο Βάρναλη.
- «Κύριε Κώστα, μα τι λες, μάγος είσαι, πώς κατάλαβες ότι το παιδί ήταν πατριωτάκι σου;».
Κι ο Βάρναλης γυρνάει αργά και τους λέει, κλείνοντας το μάτι στον Τηλέμαχο:
"Έχω και στην πλάτη μου μάτια, κι όχι μόνον μάτια".
Το περιστατικό το γνώριζε ο Αλέκος Αργυρίου, ο Τάκης Σινόπουλος κι ο "Δίφρος". Από τον Σινόπουλο και τον Τηλέμαχο άκουσα συγκεκριμένα:
- «Ο Βάρναλης ήταν ο μόνος που είχε και κατείχε τις μυθικές μεθόδους του και τις έκανε πράξη».
ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου